Sometimes it hurts..

Tijd voor een pauze, moet mijn hoofd even leegtypen voor ik naar de pony’s ga.

Ik heb het vandaag zwaar met mezelf, vooral in combinatie met iemand hier die zijn vinger steeds in mijn wonden steekt. Dat is goed, maar wel pijnlijk.

Mijn eerste moeilijke dag hier, maar zelfs dat voelt goed. Ik ben niet ‘niet gelukkig’, het doet alleen even pijn. Ik ben in de war, het word me steeds meer duidelijk dat ik nog steeds geen idee heb wie ik ben, waar ik ben, waar ik heen wil en vooral wat ik vind en voel. Ik denk te veel en voel te weinig. Of misschien voel ik wel, maar niet mijn eigen gevoelens, of niet diep genoeg van binnen. Of misschien doe ik zelfs dat wel, maar WIL ik het niet voelen en ren ik er voor weg. Zoals ik al jaren doe.

Ik ben met Rebbel al anderhalf jaar op hetzelfde punt. Niet perse qua taken op de self assesment list, maar qua relatie. Anderhalf jaar geleden begon ik tegen mijn pitfalles/verbeterpunten aan te lopen, en tot nu toe loop ik daar nog steeds voor weg. Ik wil de confrontatie niet aan, ik wil me niet rot voelen, ik wil me geen kneus voelen, ik wil niet falen en ik wil vooral geen hulp.

Ik doe al anderhalf jaar niets met Phenix. Zelfde verhaal. Hij triggerd mij alleen nog veel sterker dan dat Rebbel dat doet. Bij Reb kan ik doen alsof dat niet zo is en stoïcijns doorgaan, ik accepteer dat en hij accepteert dat. Phenix accepteert dat niet. Dus laat ik Phenix staan. Hoef ik ook niet met mezelf aan het werk. Wel zo makkelijk!

Dat stomme lijf van me, wanneer ga ik me daar eens serieus mee bezig houden? Hoeveel moet mijn lijf me nog toeschreeuwen voordat ik me ga realiseren dat ik aan het werk moet. Dat ik meer moet slapen, niet moet roken, minder alchohol moet drinken, gezonder moet eten, moet sporten. Nee, ogen dicht, gewoon doorgaan, tanden op elkaar, niets aan de hand. Gaat vast vanzelf over, ooit. Ooit is de factor die de bal in het spel houdt. IK moet actie ondernemen, wáárom doe ik dat niet?

Er liggen allerlei drempels voor me, en ik weiger alle hulp daar overheen te komen. Wil het allemaal liever zelf doen. Of eigenlijk vooral liever níet doen.

Ik wil dus een paar afspraken met mezelf maken.

– Max. 1x per week alchohol

– Max. 10 sigaretten per dag voor nu, dat moeten er steeds minder worden

– Suikerinname tot een minimum beperken

– Eten naar fysieke behoefte, niet naar emotionele behoefte

– Phenix minimaal 1x per 2 dagen quality time, iets SAMEN

– Als je moet huilen, huilen. Emoties opkroppen is niet oké.

Zo, dat zijn er wel even genoeg voor nu.

Misschien is het stom dit op mijn blog te zetten, maar gezien ik alles met jullie deel, dan ook dit gedeelte van mijn leven maar.

Zo, dat voelt een stuk beter zo. Nu naar de pony’s, voetjes wassen en dan de voetjes bestuderen, kijken wat er allemaal moet gebeuren. Zodra ik dat in mind heb, gaat Gabi me van de week helpen het ook echt te doen, kijken of ik het allemaal snap.

Love you all, bye!

Dit bericht werd geplaatst in Persoonlijke ontwikkeling. Bookmark de permalink .

7 reacties op Sometimes it hurts..

  1. Kiek zegt:

    Dit hoort er ook bij Li!
    Blijkt maar weer dat het niet allemaal zo makkelijk is als gedacht, en dat er opeens veel meer dingen naar buiten komen dan je misschien had gedacht/gewild.
    Maar als je je er niet bewust van bent, kun je er ook niets mee, dus stap 1 is gezet!

    Blijf luisteren naar jezelf& je lichaam!

    Heeeeeel veel plezier nog, maar dat komt goed!

  2. Maaike zegt:

    Lieve Li,
    Als eerste een “knuf” Je bent een kanjer.
    Vandaag op de kalender:

    “eerlijk staan tegenover jezelf maakt dat het goed met je gaat ook als dat uiterlijk niet zo lijkt” ( Mahatma Ghandi)

    Maar goed dat iemand “je wonden”open houd eerst de rommel eruit voordat het goed kan genezen. Draineren

    Kus

  3. Geranda zegt:

    WOW LI!! heftig!! maar het hoort erbij helaas!
    als je alles gaat doen wat je hiet zegt gaat het goedkomen. je kunt het!!!
    suc7 en vooral heel veel plezier nog het gaat je lukken!!
    X Geer

  4. Kiki zegt:

    Li,

    Ik geloof dat iedereen hier wel trots op je is omdat je gewoon toch de stap hebt gewaagd om je droom te gaan beleven in Frankrijk.
    Niets gaat uiteraard vanzelf en dat het moeilijk is en nog wel vaker zal worden was te verwachten maar het belangrijkste is dat je groeit en hiervan leert en als ik al je verhalen zo lees, komt dat allemaal vanzelf wel goed, al kost het tijd!

    Ik ben in ieder geval trots als ik alles zo lees en vind het nog steeds onwijs knap van je dat je de stap hebt gezet!!

    Kus,

    Kiek (van stal)

  5. sas zegt:

    Aiaiai,Ben altijd wel onder de indruk van die pittige zelfanalyses van jou,laat wat heel van jezelf wil je!We kunnen niet toestaan dat er iemand zo over je praat.(pak je cadeau’s uit)Na al die harshness kom je dan toch weer tot een slimme en haalbare lijst.Fijn dat je het deelt,je inspireert.
    dank en succes met je lijst

  6. phebbel zegt:

    Mevrouw Streng (toch?) thanks een dikke knuffel!

    Geer, thanks!

    Maaike, dikke knuffel terug. Wat mooi dat precies vandaag deze tekst op jouw kalender staat. Ik krijg elke doordeweekse dag een mailtje van het universum met een fijne tekst, vandaag is het zondag, en ik miste mijn tekst enorm. En dan krijg ik deze van jou, thank you so much! En you’re right, ik zit maar te hechten en te hechten, terwijl eerst al die rotzooi er eens uit moet. Geen wonder dat het steeds weer begint te ontsteken.

    Kiek, thanks voor je lieve woorden, knuffel!

    Sas, ik zou jou zo graag eens ‘dood’knuffelen. Als ik terugkom moeten we dat toch eens vaker doen. En eens vaker samen een potje janken ofzo. Ik vind jou zo tof.
    En echt, het gaat prima met me. Kreeg vanmiddag van de pony’s heel wat cadeautjes nadat ik mijn hoofd leeg had getypt, komt goed 🙂 En graag gedaan, tis een fijn idee dat delen anderen kan helpen. Dank voor je berichtje 🙂

  7. Els zegt:

    Super Lia 🙂

Plaats een reactie